Στις "Τρεις γυναίκες" κυριαρχούν η γυναίκα και ο τόπος, η ανάμνηση και το τίμημα του έρωτα. Κάθε γυναικεία φιγούρα συμπληρώνει και κλυδωνίζει ταυτόχρονα τον εσωτερικό κόσμο του αφηγητή. Kάθε προσπάθεια του ερωτευμένου νέου προσκρούει σε ένα "μυστήριο" ή ένα απρόοπτο. Kάθε επιβεβαίωση απειλείται από τη διάψευση. H χαρά είναι πρόσκαιρη, η αναζήτηση διαρκής.

Επίκαιρες και διαχρονικές -η αυθόρμητη Ρούλα, η πρόσχαρη Έλεν, η αινιγματική Μάγδα- επανασυνδέουν το πλούσιο συγγραφικό έργο του Βασίλη Βασιλικού με τη λογοτεχνική παράδοση της νουβέλας. Κάτι που καλλιέργησαν, σε μια ανάλογη θεματική, ο Ρόμπερτ Μούζιλ, ο Στέφαν Τσβάιχ αλλά και ο Κοσμάς Πολίτης. Γραμμένες στις αναταράξεις της εφηβείας του συγγραφέα, με σκηνικό τοποθεσίες και εποχές από έναν κόσμο που έβγαινε με έκδηλη αγωνία, αλλά και δημιουργική αισιοδοξία από τον εμφύλιο.

Το βιβλίο αποτυπώνει με χαρακτηριστικό, αλλά και πρωτότυπο τρόπο, τα "άγουρα χρόνια" του αφηγητή, που αναζητεί τα όρια του εαυτού του, ακροβατώντας συνεχώς ανάμεσα στην επιβεβαίωση και την απόρριψη.

Το έργο αυτό αποκαλύπτει τις αρετές του ώριμου συγγραφέα της "Τριλογίας", του "Ζ" και του "Γλαύκου Θρασάκη", καθώς συνομιλεί υπογείως, σχεδόν διαισθητικά, με τον Τσέζαρε Παβέζε ή με τον Τρούμαν Καπότε.